O antibiótico ideal.

• Debería de ser activo frente os xermes contaminantes, potencialmente perigosos. A literatura permitenos prever cales son eses xérmes que se han de combatir en función do tipo de intervención quirúrxica e a sua sensibilidade ó antibiótico. 
• Deberáse ter en conta a ecoloxía do sector hospitalario en cuestión, pra coñecer os axentes bacterianos encontrados, así como as cepas resistentes locais.
• Non debería favorecer o desenrolo de resistencias bacterias e debería de modificar o menos posible o ecosistema, pra impedir a selección de xermes resistentes ou de levaduras.
• Evitaránse os antibióticos que adoiten formar a aparición de mutantes por modificacións cromosómicas, como a rifampicina ou as quinolonas.
• A difusión tisular do antibiótico debe permitir obter concentracións tisulares eficaces nos texidos, que poden ser contaminados ata o final da intervención.
• A toxicidade debe ser o menos elevada posible, excluíndo a priori os axentes que presentan risco tóxico imprevisibel e grave, independentemente da dosis, como os fenicoles e as sulfamidas. Ademáis débese de valorar o risco alérxico.
• O fármaco non pode intervir na acción dos productos de anestesia, en particular cos relaxantes muscuslares ( polimixinas, aminoglúcidos).
• A antibioticoterapia debe ser o máis económica posibel.
• A vida media dun antibiótico debe ser o suficientemente longa pra permitir que se manteñan tasas elevadas durante toda a intervención, evitando así a necesidade de inxecións preoperatorias.
• A administración do fármaco debe ser IV e preferentemente no momento da anestesia.